U ponedeljak 13. juna 2005. godine u 94. godini života prestalo je da kuca plemenito srce Vasilija Vučkovića, rodom iz Benkovca, od oca Milana i majke Bojane. Vasilije Vučković je 1933. godine završio 58. klasu jugoslovenske vojne akademije i stupio u vojnu službu kao vodni oficir, artiljeriski potporučnik, 14. artiljeriskog puka u Varaždinu. 1935. godine odlikovan je Zlatnom medaljom za revnosnu službu a 1938. godine Zlatnom medaljom za Vojničke Vrline. Drugi Svetski Rat je zatekao Vasilija na mestu komandira jedinice za vezu 38. ratnog puka. Pod pritiskom jakih snaga nemačkih okupatora, potpomognutim ustašama i snagama Hrvatske Seljačke Zaštite, iste godine biva zarobljen u Krapini. U nemačkom ropstvu je proveo pune četiri godine. 6. aprila 1945. godine oslobađa ga američka Treća Armija pod komandom generala Patona. Vasilije je bio veoma aktivan u organizaciji Đenerala Draže Mihailovića. Do 1947. ostaje u četničkom logoru Eboli pod komandom generala Miodraga Damjanovića. Od 1949. godine živi u Americi, a od 1950. godine vrši dužnost sekretara Srpskog Narodnog Saveza. Takođe, bio je predsednik crkveno školske opštine Svete Trojice u Sent Luisu i predsednik mesnog odbora Srpske Narodne Odbrane i mesnog odbora Srpske Bratske Pomoći u Sent Luisu. Pokojni Vasilije bio je izložen u četvrtak 16. juna od 4 sata posle podne do 8 sati uveče u Svetoj Gori, NAŠEM, srpskom pravoslavnom pogrebnom zavodu u Čikagu, 3517 Nort Pulaski Roud. Pomen je obavljen u sedam sati uveče u Svetoj Gori. Opelo Vasiliju Vučkoviću održano je u manastiru Nova Gračanica u petak 17. juna u 11 sati pre podne. Posle opela obavljena je sahrana na manastirskom groblju. Duboko ožalošćeni: supruga Zlatka, sin Milenko sa suprugom Katarinom i decom Milanom, Matejom i Mihailom, kao i ostala mnogobrojna rodbina, kumovi, prijatelji i saborci u Otadžbini i Americi. Ova čitulja ostaće zauvek na internetu kao večna uspomena na Vasilija Vučkovića.